- Zanim zaczniesz wymagać – przygotuj go dbając o jego spokój i równowagę.
- Dbaj o płynne przejścia pomiędzy starymi a nowymi sytuacjami życiowymi poprzez oswajanie z nowościami o ile to możliwe w obecności koni profesorów.
- Zapewnij jak największą ilość swobodnego ruchu w obecności innych koni (pastwisko, duży wybieg).
- Ogranicz sprzęt pomocniczy do niezbędnego minimum.
Od samego początku praca prowadzona jest ‘pod sztandarem’- energii i lekkości.
ETAPY PRACY Z KONIEM
Kolejne etapy to: wychowanie, przygotowanie, doskonalenie i utrwalanie.
Podstawą wychowania i przygotowania jest praca z ziemi.
Wychowanie rozpoczynamy wypracowując posłuszeństwo, uważność i reaktywność.
Przygotowanie to wypracowanie niezbędnego poziomu sprawności fizycznej (koncepcaj Kikkuli) oraz nauka pojedynczych ruchów i przejść.
Doskonalenie to płynność przejść, praca nad samopodtrzymywaniem oraz łączenie pojedynczych ruchów w sekwencje.
Utrwalanie to zakończenie szkolenia na określonym poziomie dające pewność wykonania.
Na każdym etapie opisujemy poziom wyszkolenia za pomocą profilu jeździeckiego.
Istotna jest jednoznaczność komunikatów jeździeckich, obserwowanie i analizowanie zachowań konia oraz konsekwencja.
METODA PRACY
Ważne jest respektowanie kolejności:
SPOKOJNIE,
ENERGICZNIE,
PROSTO;
Koń ma pracować będąc spokojnym a w konsekwencji uważnym, ma poruszać się energicznie z odczuwalnym zapasem energii i ma być prosty.
Całość pracy powinna być nacechowana lekkością – warunkiem sine qua none jeździectwa klasycznego
Kierujemy się regułą potrzeba i wystarcza, to znaczy pomoce jeździeckie powinny być wystarczająco czytelne i jednocześnie delikatne.
Warunkiem poprawności wykonania jest przestrzeganie kolejności:
SPOKÓJ-LEKKOŚĆ-POZYCJA- IMPULS-AKCJA
Potwierdzeniem poprawności wykonania jest samopodtrzymywanie (samoniesienie).
Przeanalizujmy:
Spokój to brak jakichkolwiek powodów zakłócających pracę i pogarszających jakość komunikacji, spokój pozwala skupić się na zadaniu.
Lekkość to brak oporu stawianego ręce jeźdźca przez żuchwę konia (opór siły) oraz możliwość przesunięcia konia w dowolnym kierunku bez oporu z jego strony (opór masy).
Pozycja to nadanie koniowi ułożenia ciała w sposób sprzyjający wykonaniu ruchu.
Impuls to siła pozwalająca koniowi w możliwie krótkim czasie przejść w płynny sposób od jednego do drugiego ruchu.
Akcja to energia umożliwiająca kontynuację osiągniętego za pomocą impulsu ruchu.
Stosujemy zasadę:
„Nigdy nie kontynuuj źle rozpoczętego ruchu.”
(Salomon de la Broue [1552-1610])
NASZ SPOSÓB PRACY
- LEKCJE Z ZIEMI:
Praca z ziemi ma na celu wszechstronną gimnastykę poziomą i pionową, uczynienie zwierzęcia uważnym, silnym
i szybkoreagującym, czyli w pełni przygotowanym mentalnie i fizycznie do dalszych lekcji z jeźdźcem na grzbiecie
lub/i pracy w zaprzęgu.
- LEKCJE W SIODLE
– powtórka elementów nauczonych z ziemi i oswajanie z nową sytuacją;
– nauka i doskonalenie nowych elementów
– praca nad przejściami – doskonalenie pojedynczych przejść
– sekwencje ruchów ze szczególnym uwzględnieniem jakości przejść między nimi.
SPRZĘT
W pracy z ziemi posługujemy się zwykłymi kantarami, uwiązami, lonżami lub linkami do 12m długości w zależności od potrzeby.
Ogłowia bez nachrapników a jeżeli już to ozdobny polski, lekko zapięty tak, aby nie krępował ruchów żuchwy.
Kiełzna wędzidłowe najchętniej z wąsami, łagodne.
Nie stosujemy wypinaczy i dodatkowych wodzy oraz ochraniaczy (chyba, że są niezbędne) dając nogom chłodzić się w naturalny sposób.
Staramy się ograniczać stosowanie batów i palcatów do okresu początkowego pracy i stosować zgodnie z zasadą mniej znaczy więcej.
Nie używamy ostróg.
W pracy wierzchem preferujemy używanie gapy – „siodła mającego same zalety” (projekt własny).
